Welkom op dit bijzonder moment voor Aurélie en Benjamin, hun ‘promessa d’amore eterno’ of hun belofte van eeuwige liefde! Wat ze voelen voor elkaar willen ze immers voor eeuwig vasthouden.

Mijn naam is Nele De Winter en ik ben ceremonieschrijver – en spreker. Ik ben hier om het mooiste moment van Aurélie en Benjamin voor te lezen en te leiden. De tekst is van de hand van Katrien Callens, vrijzinnig humanistisch consulent, verbonden aan het huisvandeMens in Kortrijk. Aurélie en Benjamin kwamen op Katriens pad en samen gaven zij vorm en inhoud aan deze huwelijksviering. Voor mij is het een plezier en een eer om hier te mogen zijn en voor even jullie gids te zijn doorheen dit bijzonder moment.

Dat Aurélie en Benjamin geen doorsnee huisje-tuintje koppel zijn, weten we allemaal. Beiden hebben ze volop geprofiteerd van hun jeugd en probeerden ze hun vrijheid zo lang mogelijk te rekken. Maar waarom zouden ze hun samenzijn – ondertussen 10 jaar – niet vieren en erbij stilstaan? Waarom zouden ze zich niet nog dat tikkeltje meer engageren? Benjamin en Aurélie weten wat ze betekenen voor elkaar, weten dat ze elkaar niet willen laten schieten, ook niet als het even minder gaat. Het allerbelangrijkste is dat ze samen gelukkig zijn.

Daarom verloofden ze zich en genoten tijdens de voorbije maanden intens van hun verloving en de stappen naar hun huwelijk toe. Vandaag klikken ze zich nog meer aan elkaar vast. Hun engagement is, hoe kan het ook anders, gebaseerd op liefde…

VERGEVINGSMOMENT

Vergeven, een moeilijke opdracht een stap zetten van onze hoge toren af, om toenadering te zoeken en na de breuk terug dichter bij de andere te komen.

Moeilijk, omdat bij iedereen wel eens de gedachte blijft hangen dat hijzelf het bij het rechte eind had. Moeilijk is het dan ook om steeds opnieuw vanuit ons hart vergiffenis te vragen en te schenken.

Deugddoend is het na de verzoening, de vreugde te kennen om opnieuw te kunnen beginnen, met het voornemen het beter te doen en te groeien naar een hechtere band.

EERSTE LEZING

Over lijnen, snijpunten en dansen

Jean Paul Van Bendegem

Het is een verrassende en verwonderlijke gedachte dat de meeste mensen op aarde elkaar nooit zullen ontmoeten. Met zeven miljard mensen zijn immers meer dan twintig triljoen ontmoetingen mogelijk en zo veel tijd hebben we niet. Dat betekent dat elke ontmoeting, zo bekeken, heel bijzonder is. De kans is veel, véél groter dat twee mensen elkaar nooit zullen ontmoeten dan wel. Maar hieruit volgt niet dat alle ontmoetingen even waarschijnlijk zijn. Zo heeft familie de neiging weinig ruimte in te nemen en dus bots je tegen elkaar op misschien wel iets meer dan gewenst, het mag niet uitgesloten worden. Dit zijn de ontmoetingen die we verwachten en die hun bijzonder karakter vaak maar tonen wanneer er een afscheid mee gemoeid is. Wie men dagelijks kan ontmoeten en er dan plotseling niet meer is, wordt heel bijzonder omdat het gemis de plek van de aanwezigheid heeft ingenomen. Echter, er zijn ook de onverwachte ontmoetingen. Die ontmoetingen die, zo is men geneigd te zeggen, niet hadden mogen gebeuren, zo onverwacht zijn ze. Het ontlokt aan menig observator uitspraken zoals “Allez, dat die twee samenkomen!”, “Hoe hebben die elkaar gevonden?”, “Wonderen zijn de wereld niet uit!”. Maar hoe kunnen we ons zo’n onverwachte ontmoeting voorstellen?

Denk aan een blad papier en teken een lijn die ergens begint en voortloopt, waarom zouden we het niet een levenslijn noemen? Teken een tweede lijn die ergens anders begint op het blad, ver weg van het eerste punt en die ook voortloopt. Als die twee lijnen elkaar ontmoeten, hoe kunnen we ons dat voorstellen? Misschien op een bepaald moment snijdt de ene lijn de andere, zo ontstaat een snijpunt, even vluchtig als reëel. We kennen het allemaal: de persoon in de ene trein, de andere in de andere trein, in het station, naast elkaar stilstaand, een blik doorheen twee ramen met leegte ertussen, en toch is het een ontmoeting, even, niets meer dan een snijpunt. Maar het kan ook dat de lijnen elkaar meerdere malen snijden, zo kan een reeks kleine, vluchtige ontmoetingen ontstaan, wie weet, te onvoorspelbaar om een patroon te zien, te willekeurig om er op te rekenen. En wat als de twee lijnen dicht, zeer dicht bij elkaar bijna in parallel lopen? Maakt de ene lijn een kronkel dan volgt de andere lijn of, waarom niet, gaat de ene lijn de ene richting uit, de andere lijn voert een harmonieuze, contrapuntische beweging uit. Let wel, de lijnen vallen niet samen, dat kunnen ze niet, anders was er hier vandaag maar één mens aanwezig en het zijn er twee. Toch klopt er iets niet: als ze parallel lopen en niet samenvallen, kunnen ze elkaar ook niet snijden dus is er geen sprake van een ontmoeting? Ja, toch? Klopt! Het is namelijk de meest sublieme vorm van ontmoeting: het verblijven in elkaars nabijheid, deel uitmaken van het gezichtsveld van de ander, er zijn voor elkaar, …, dat vraagt niet meer om snijpunten. Het gaat nu om de twee levenslijnen zelf.

Die twee levenslijnen voeren een complexe choreografie uit die niet geregisseerd is, niet genoteerd staat, maar stap na stap gecreëerd wordt en waarbij de dansers zelf verbaasd zijn over de door hen geschapen schoonheid. Geen strakke compositie zoals Piet Mondriaan die voor ogen had, verticale en horizontale zwarte lijnen, gele, rode en blauwe, netjes ingekleurde vlakken, niets meer, niets minder, een wereld waarin alles in evenwicht is en helaas niets meer beweegt. Vandaag kan het alleen maar Paul Klee zijn, de vrolijkheid van de dansende lijnen die elkaar aanvullen, versterken en krachtiger maken, het speelse, het onschuldige van de compositie en bovenal de levensvreugde die zich uit in de mooie formule “Dit leven dansen we samen verder”.

En niet te vergeten: parallelle lijnen ontmoeten elkaar in de horizon. Het snijpunt ligt dus onvermijdelijk in de toekomst. Dat is dan weer logica.

HERDENKINGSMOMENT

Aurélie, die een heel hechte band had met haar papa, had hem er vandaag uiteraard zielsgraag bij gewild. Helaas overleed hij zes jaar geleden. Benjamin en haar papa hebben het geluk gehad elkaar drie jaar te kennen. Ze kwamen dan ook super goed overeen en hadden vele uiteenlopende gesprekken van man tot man. Eén week voor zijn overlijden vroeg Benjamin hem nog de hand van zijn enige dochter, zijn boneboon. Benjamin was er toen al van overtuigd dat hij wilde samenblijven met Aurélie. De zaadjes van zijn engagement waren reeds gezaaid. Hij kreeg het fiat van haar papa. Weten dat Benjamin haar keuze was, gaf hem innerlijke rust. Aurélie weet dit nog niet zo heel lang, maar dit is natuurlijk voor haar bijzonder betekenisvol. Symbolisch steken Aurélie en Benjamin vandaag een kaars aan. Op die manier is haar papa toch aanwezig. Zoals hij nog levendig in haar herinneringen kan opduiken wanneer ze af en toe de geur van zijn parfum ruikt in de kast…

Marcel Proust schreef het neer in zijn boek ‘A la Recherche du Temps Perdu’:

‘Mais quand d’un passé ancien rien ne subsiste, après la mort des êtres, après la déstruction des choses, seules plus frêles, mais plus vivaces, plus immatérielles, plus persistantes, plus fidèles, l’odeur et la saveur restent encore longtemps […]’

“Maar wanneer van een oud verleden niets meer overgebleven is, na de dood van personen, na het vergaan van de dingen, dan blijven alleen nog, brozer maar levendiger, onstoffelijker, bestendiger en trouwer, de geur en de smaak als dolende zielen lang voortleven […]”

Ook de bobonne van Aurélie is een persoon die we vandaag extra willen herinneren. Zij overleed eind juni, 6 weken voor het burgerlijk huwelijk. Aurélie was haar enige kleinkind, en voor Aurélie was zij haar enige grootmoeder. Ze hadden dan ook een zeer hechte band. De avond voor haar inslapen bij Aurélie en Benjamin thuis, heeft Aurélie als afscheid voor haar bobonne nog haar trouwkleed aangedaan. Ze vond dit het meest mooie beeld waarmee ze kon inslapen en was, ondanks het ontzettend gemis voor vandaag, gerust. Die avond sliep ze in.

DERDE LEZING: FRAGMENT UIT “LE PETIT PRINCE VAN ANTOINE DE SAINT EXUPERY

En toen verscheen de vos.

‘Goedemorgen’, zei de vos.

‘Goedemorgen’, zei de kleine prins beleefd.

‘Wie ben je?’

‘Ik ben de vos’, zei de vos.

‘Kom met me spelen’, stelde de kleine prins voor, ‘ik ben zo verdrietig…’.

‘Ik kan niet met je spelen’, zei de vos. ‘Wij zijn niet verbonden met elkaar.’

‘Verbonden?’, vroeg de kleine prins.

‘Jazeker’, zei de vos.

‘Jij bent voor mij maar een klein jongetje, net als alle andere kleine jongetjes. En ik heb je niet nodig. Ik ben voor jou een vos als alle andere vossen. Maar als we verbonden zijn, dan zullen we elkaar nodig hebben. Dan ben je voor mij enig op de wereld en ben ik voor jou enig op de wereld…’.

‘Als wij verbonden zijn, dan wordt mijn leven vol zon. Dan ken ik voetstappen die van andere verschillen. Voor andere voetstappen kruip ik weg onder de grond, maar jouw stap zal me juist uit mijn hol roepen als muziek. En kijk eens! Zie je daar de korenvelden? Koren en korenvelden zeggen me niets. Maar jij hebt goudkleurig haar. Als we verbonden zijn, zal ik door het goudkleurige koren aan jou moeten denken. En zal ik het geluid van de wind in het koren mooi vinden…’

De vos werd stil en keek de kleine prins lang aan: ‘Zullen we verbonden zijn?’, vroeg hij.

‘Ja, dat wil ik wel’, antwoordde het prinsje, ‘maar veel tijd heb ik niet. Ik moet vrienden leren kennen en allerlei dingen ontdekken.’

‘Alleen de dingen waarmee je verbonden bent, leer je kennen’, zei de vos. ‘De mensen hebben geen tijd meer iets te leren kennen. De mensen hebben geen vrienden meer. Als je een vriend wil, laten we ons dan verbinden!’

‘Wat moet ik dan doen?’, vroeg het prinsje.

‘Je moet véél geduld hebben’, antwoordde de vos. ‘Kijk, je gaat eerst een eindje van me af zitten in het gras. Ik bekijk je eerst tersluiks en jij zegt niets. Woorden zijn immers de oorzaak van misverstanden. Iedere dag kan je dan een beetje dichterbij komen zitten…’

Zo werden de kleine prins en de vos verbonden en het uur van vertrek naderde.

‘Ach’, zei de vos, ‘ik zal huilen.’

‘Het is je eigen schuld’, zei de kleine prins, ‘ik wenste je niets kwaads toe. Maar jij wilde dat we verbonden zouden zijn?’

‘Jazeker’, zei de vos.

‘En nu moet je huilen, dus daar win je niets bij!’

‘Ik win er wel bij’, zei de vos, ‘wegens de kleur van het korenveld.’

‘Vaarwel’, zei de kleine prins.

‘Vaarwel’, zei de vos. ‘En vergeet niet: alleen met het hart kan je goed zien. Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar!’

HUWELIJKSZEGENING

Mag ik u verzoeken van uw liefde te willen getuigen ten overstaan van uw ouders, familie en vrienden en te willen uitspreken dat gij elkaar gekozen hebt voor heel uw leven als man en vrouw.

Nog bijna alles van die toekomst is verborgen voor uw ogen. Gij kent het geluk nog niet dat op uw wacht, en niet het verdriet en de zorgen die aan niemand van ons bespaard blijven. Maar in alles wat er gebeuren kan, zal uw huwelijksliefde steeds groeien. Mag ik u dan vragen:

Zijn jullie uit vrije wil en met volle toestemming van je hart, naar hier gekomen om met elkaar te trouwen?

Aurélie & Benjamin: Ja, dat zijn we.

Zijn jullie bereid als gehuwden elkaar lief te hebben en te waarderen al de dagen van je leven?

Aurélie & Benjamin: Ja, dat zijn we.

Zijn jullie bereid kinderen te aanvaarden, hen in uw liefde te laten delen en te helpen opgroeien als gelukkige kinderen?

Aurélie & Benjamin: Ja, dat zijn we.

TROUWBELOFTES

Mag ik jullie vragen elkaar de rechter hand te geven en voor uw familie en vrienden uw trouwbelofte uit te spreken?

Gelofte Aurélie

Gelofte Benjamin

Benjamin, wilt gij Aurélie nemen tot uw vrouw en belooft gij haar trouw te blijven in goede en kwade dagen in armoede en in rijkdom, in ziekte en gezondheid. Wilt gij haar liefhebben en waarderen al de dagen van uw leven?

Benjamin: Ja, ik wil!

Aurélie, wilt gij Benjamin nemen tot uw man en belooft gij hem trouw te blijven in goede en kwade dagen, in armoede en in rijkdom, in ziekte en gezondheid. Wilt gij hem liefhebben en waarderen al de dagen van uw leven?

UITWISSELING VAN DE RINGEN

Aurélie, neem deze ring als teken van mijn oneindige liefde en trouw. Dat ze een blijvende herinnering mag zijn aan vandaag, dit bijzonder moment, waarop we onze amore eterno aan elkaar beloven.

Benjamin, neem deze ring als teken van mijn oneindige liefde en trouw. Dat ze een blijvende herinnering mag zijn aan vandaag, dit bijzonder moment, waarop we onze amore eterno aan elkaar beloven.

BEZINNINGSMOMENT

Gelukwensen voor de jonggehuwden:

“We wensen dat ze gelukkig mogen worden in hun huwelijk. Dat ze beiden de kracht mogen vinden om altijd eerlijk tegen elkaar te zijn, om altijd voor elkaar klaar te staan, om te luisteren en te helpen. Dat hun huis een ‘thuis’ mag zijn, waarin je kunt zijn wie je bent en je niet anders hoeft voor te doen dat je bent.”

Dankwoord voor familie en vrienden:

“Laten we hun ouders, broers en zussen en alle andere familieleden, vrienden, met wie zij vreugde en verdriet hebben gedeeld en die zo’n belangrijke plaats innemen in hun hart danken. In het bijzonder hun ouders, die hen met liefde hebben opgevoed, en altijd voor hen hebben klaargestaan.”

Bezinningsmoment voor lijdenden:

“Laten wij ons vandaag niet beperken tot ons eigen wereldje, maar ook denken aan mensen die in grote problemen leven, zoals honger, eenzaamheid en geweld. Dat wij openstaan voor onze medemensen en dat wij blijven werken aan een betere en rechtvaardiger wereld.”

Bezinningsmoment voor overledenen:

“Laten wij denken aan al degenen die ons nauw aan het hart liggen en die deze dag niet meer mee mogen maken. Dat zij altijd een plaats in onze gedachten mogen hebben en dat zij vanuit de eeuwige vrede dit feest met ons mee vieren als stille getuigen van dit huwelijk.”

SLOTWOORD

Aurélie en Benjamin,

Jullie groeiden in de voorbije 10 jaar, apart, maar ook samen. Jullie relatie kreeg steeds meer vorm en won steeds meer aan kracht.

Jullie hebben veel gemeen, maar vullen elkaar ook aan waar nodig.

Jullie kunnen volledig jullie eigenste zelf zijn bij elkaar.

Jullie kunnen over alles praten, ook over wat niet evident is.

Jullie leren veel van en door elkaar. Zo kunnen jullie de dingen eens op een andere manier bekijken, krijgen jullie nieuwe inzichten.

Jullie maken elkaar tot betere mensen.

Jullie zijn levensgenieters die houden van reizen.

Jullie houden van mooie dingen (en Benjamin snelle dingen, letterlijk en figuurlijk), maar ook in het allerkleinste en eenvoudigste kunnen jullie pure geluk vinden.

Jullie hameren op eerlijkheid en vertrouwen en vinden dat ook bij elkaar.

Voor jullie geldt het motto ‘Samen uit, samen thuis’ niet. Nooit geweest. Jullie geven elkaar veel vrijheid. Daarom is vertrouwen hebben in elkaar zo’n stevige pijler in jullie relatie.

Ja, jullie beide carrières zijn zéér belangrijk voor jullie persoonlijke en intellectuele ontwikkeling. Jullie doen dit apart, maar toch samen. Jullie willen verder groeien als koppel en blijven leren van elkaar.

Jullie willen jullie quality time samen, hoe beperkt die soms is, altijd zinvol spenderen.

Jullie vol overgave binden geeft jullie allebei angst, maar tegelijk geeft het ook een zalig gevoel je zo verbonden te weten met iemand.

Ik wens het jullie van harte toe! Net zoals ik wens dat jullie liefde eeuwig mag blijven duren…

Proficiat met jullie huwelijk!

Mag ik van iedereen een daverend applaus voor Aurélie en Benjamin?

3 romantische teksten voor een trouwceremonie in de kerk over de liefde

[Database] #4. Plechtige teksten + Dankwoord voor de ouders

Liefdevolle teksten voor kinderen tijdens de trouwceremonie