Pensioenviering Johan en Chris Hendrickx
Pensioenviering Johan en Chris Hendrickx
11/12/2/2022
Stadhuis Lier
Teksten en presentatie door Mint&Memories
Met dank aan Ann en Karen van Parcours Parcoeurs en familie Hendrickx voor het vertrouwen.
Beste gasten, familie en vrienden, beste leden van het gemeentebestuur,
twee opmerkelijke mensen staan aan de vooravond van een nieuw avontuur en wij zijn hier met zijn allen om hen dat noodzakelijke zetje te geven. Vandaag nemen Chris en Johan Hendrickx afscheid van een rijk gevulde carrière van maar liefst 39 jaar. Want zo lang is het dat Johan en Chris tussen de broden en de mini-tarteletjes en de eclairs leefde, nadat ze Bakkerij Hendrickx overnamen van vader Julien in de jaren ’80.
Maar laten we het eerst hebben over roze. Barbie roze zelfs of zuurstok roze, zo u wil. Het is de onconventionele kleur van een populaire boekjesreek rond patisserie én de kleur waarvoor Johan en Chris een hele poos geleden kozen, om de bakkerij te restylen.
Vanaf dan zou het al roze zijn wat de klok sloeg, want zegt een insider: “Waar je de Johan zag in Lier, zag je ook zijn roze polo”. Roze is daarom ook de lead kleur van deze viering en als u zich mocht vervelen, dames en heren, gaat u gerust op zoek naar de 9 kleine en minder kleine varkentjes die hier rond dartelen, het zijn alle negen kleinkinderen van Johan en Chris, in jawel, roze T-shirtjes.
Iets minder klein is de polo van de reus die u in de hal hebt zien staan. Johan heeft zijn eigen Lierse reus sinds 2014 (“Jan de Bakker”). Frank Boogaerts, ere-burgemeester van onze mooie Pallieterstad, zegt het zo: “ Misschien niet het mooiste exemplaar maar als je goed kijkt, herken je Johan wel”. Tijdens de vijfjaarlijkse Ommegang, is Johan dus onderdeel van de Reuzentrein.
Maar een reus komt maar tot leven wanneer zij gedragen worden en dàt is een taak van de Pijnders, verenigd in de Gilde van de Lierse pijnders.
SPEECH Gezellen van ’t Groot Volk en de Lierse Pijnders 10 minuten
Dirk Luyten, voorzitter van de Lierse Gidsenvereniging Argus, die Johan leerde kennen via de stedelijke adviesraad voor Toerisme, noemt Johan niet voor niets een geboren ambassadeur van de Stad Lier. Sterker nog: “Voor fijne patisserie en de ‘echte’ Lierse vlaaikes moet je bij bakker Hendrickx zijn”.
De Lierse gidsen keken elk jaar verlangend uit naar ‘Verloren Maandag’ want dan leverde bakker Jan steeds overheerlijk warm worstenbrood en appelbollen. Ook de Lierse Vlaaikeswandeling is naar verluidt telkens een schot in de roos. Een kijkje mogen nemen achter de schermen van de bakkerij en er een demonstratie krijgen over hoe je nou zo een Liers Vlaaike maakt, menig wandelaar schreef zich alleen daarvoor in. Nog volgens Dirk zullen de Lierenaars Johans Pallieteriaanse stijl en zijn kleurrijke gebakjes missen. Niet in het minste omdat de familie Hendrickx trots mag zijn op wat ze bereikten.
Ook mevrouw Vanderpoorten, burgemeester van de stad Lier van 1995 tot 2012 en tevens schepen van 1989 tot 1995 en vanaf 2012 tot 2021 benadrukt het belang voor de lokale middenstand. Bij elke festiviteit in de Pallieterstad toverde hij wel een recept voor een nieuw bakkerijproduct uit zijn hoge hoed, vertelt ze. Ze noemt hem een creatieve geest, een bezige bij, en attent is hij ook. “Ik bewaar bijzonder goede herinneringen aan de fantastische ontbijtmand die ’s ochtends op mijn verjaardag werd geleverd”.
Al twee decennia lang bakt Johan de taart voor de taart voor de nieuwjaarsreceptie van de stad Lier op de Grote Markt alhier. 800 porties – het is niet niks – maar Bakkerij Hendrickx, samen met de andere bakkers van de Bakkersbond draaiden er hun hand niet voor om.
Ook was Johan de drijvende kracht achter de Orde van het Lierse Vlaaike. Beste Johan, ik ben als regiogenoot vooral trots dat ik de drijvende kracht achter hét perfecte recept voor dit beroemde Vlaaike in de ogen mag kijken. Zelfs Felix Timmermans en Gaston Durnez bezongen in hun geschriften het gracieuze van dit kruidige gebakje. Er is niemand die er geen pap van lust, behalve naar verluidt de Gouverneur, aan wie u en Frank Boogaerts, lange tijd schepen van Lokale Economie en later 9 jaar burgemeester van deze stad het Vlaaike wilden voorstellen, maar zegt Frank: “De Gouverneur had ietwat speciale eetgewoonten”.
Tot op het einde van de 20e eeuw had elke bakker hier in Lier zijn eigen recept en variant, waardoor het vertrouwen van de consument wel ’s onder nul zakte. Klachten over de kwaliteit van het Lierse Vlaaike noopte u er toe om collega’s samen te roepen en waar u meteen tegen aanliep was het gebrek aan vertrouwen in elkaar. Want niemand had zijn recept bij, zoals afgesproken. Maar toch lukte het u, met als kers op de taart: de erkenning van deze zoete lekkernij als Vlaams streekproduct en het verwerven van het Europese BGA-label.
De liefde is zo groot, beste gasten, dat één van de dochters opperde om een winkeltje te openen met slechts alleen Lierse Vlaaikes. Naar verluidt is het probleem dat je paneermeel nodig hebt van alle pistolés maar dan heb je een bakkerij nodig. Dus hold your horses!
Ook Frank Boogaerts vertelt over de meer dan grote inzet van Johan voor Lier en ik quote: “Lierke Plezierke, ons Liers Vlaaike, het toerisme, ik denk dat hij er ging mee slapen en er mee opstond en er misschien zelfs van wakker lag. Dat zal zijn echtgenote beter weten, maar ik vis niet naar bedgeheimen”.
Frank en Johan kwamen elkaar in de jaren ’80 al ’s vluchtig tegen in de gangen van het moederhuis, alwaar hun beider echtgenoten net waren bevallen van hun dochter. Dat schepte een band, een band die Johan zou bestendigen met een jaarlijkse attentie, wanneer Frank er weer een lente op had zitten.
SPEECH HUIDIG BURGEMEESTER RIK VERVAEST – uitreiken van het ere poorterschap 15 minuten
Meer nog dan ondernemers, zijn Chris en Johan familiemensen. Tot 4 keer toe hadden zij a bun in the oven. Ann, Els, Ine en Evi vertellen dat hun vader geen typische bakker was, die alleen met het zweet des aanschijns broden bakte, maar vooral het contact met zijn klanten koesterde. Hij kon hen weinig weigeren, zelfs taarten die ’s morgens in der haast werden besteld, konden ’s avonds gewoon worden opgehaald in de winkel. Maar wat zou Johan Hendrickx geweest zijn zonder sterke vrouw achter hem? Chris stond elke dag trouw aan zijn zijde in de winkel en combineerde dit met het moederschap.
De twee staken dus veel tijd in hun bakkerij, maar probeerden toch een warm gezinsleven te creëren voor hun vier dochters. Johan en Chris zaten elke avond mee aan tafel voor de maaltijd; verjaardagen en communies werden nooit overgeslagen en tijdens de vakantie karden het zeskoppige gezin steevast richting Westende aan onze mooie Belgische kust. Om papa te mogen helpen in de bakkerij tijdens schoolvakanties, werd er bijna gevochten, want welke jobstudent staat er niet te springen om petit fourekes en warme hapjes te mogen vullen? Dat ze zelden het spokenuur haalden en vader Hendrickx hen slapend op een bloemzak vond, mocht de pret niet drukken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Ine en Ann later mee in de familie business stapten.
Moeder Hendrickx blonk niet alleen uit als momager, maar ook door haar naaiskills. Met carnaval werd elk kostuum voor de meisjes minutieus door Chris in elkaar gezet. Druk leven of niet, vertellen An, Evi, Ine en Els, we zagen er altijd uit alsof we door een ringetje te halen waren, ook in het dagelijkse leven. “Waar mama noodzakelijkerwijze ietsje strenger moest zijn om de roedel kinderen in toom te houden, was papa dan weer gemakkelijker rond onze vinger te draaien. Papa zei zelden nee tegen ons en toen we ouder waren, speelden we met ons gevieren onder één hoedje om hier zo veel mogelijk profijt uit te halen”.
Ook nu nog strijkt Johan geregeld over zijn grootvaderlijke hart. De negen kleinkinderen mogen zelfs nog meer dan vroeger de meisjes mochten – bijvoorbeeld spelen op de bloemzakken, iets wat toen absoluut verboden terrein was.
De kleinkinderen zijn dan ook de achilleshiel van Johan en Chris. Tot op de dag van vandaag gaat Chris geregeld aan de slag met naald en draad voor hen, elke woensdagnamiddag wordt er eten voor hen gemaakt in de bakkerij en op zondag krijgt elk van hen een ontbijt aan huis geleverd.
(AFGEVEN BLOEMETJE DOOR DE KINDEREN EN KLEINKINDEREN)
Wisten jullie dat de familie Hendrickx in de afgelopen jaren nog nooit samen kerstavond hebben gevierd, omdat dat natuurlijk een druk moment was voor de bakkerij. Toen hun partyplanner dit spontaan opperde, viel de ganse familie stil. Het leek wel alsof ze nog aan dit idee moesten wennen. Maar zoals ik zei aan het begin van deze viering, Johan en Chris staan aan de vooravond van een nieuw avontuur en daar is vast plaats voor het vieren van kerstavond en nog veel andere avonden.
Ann, Evi, Els en Ine geven aan zeer trots te zijn op hun mama en papa. Zij leerden hen zelfstandigheid, oog te hebben voor detail en doorzettingsvermogen. Voor hen was de bakkerij meer dan een atelier en een roze winkel, het was een thuis.
Ook voor Liselot Poffyn, Lotje of De Chef voor de vrienden was het dat. Zij werkte meer dan 10 jaar voor de familie Hendrickx als patissier.
Zij roemt vooral Johan’s spitsvondigheid in het ondernemersleven. Bij belangrijke Lierse gebeurtenissen of om lokale persoonlijkheden in de kijker te zetten, verzon hij nieuwe recepten. Zo toverde hij de St. Gummaruskoeken, de Zimmer koek, Het Liers Haantje en nog veel meer uit zijn hoed. Maar even goed verwerkte hij producten in de bakkerij die de maand erna op vervallen stonden, in een handomdraai in originele recepten.
Op vakdemo’s stal Johan met de ogen – hij zou telkens zijn eigen draai geven aan wat ie daar leerde. Ook Liselot vindt dat Johan dit alles niet zou kunnen zonder Chris aan zijn zij; zij gaf een job op in het onderwijs om hem te kunnen volgen. Voor het team voelden beiden aan als een warme jas, Liselot noemt hen zelfs haar extra paar ouders.
Johan is een teamplayer, zegt ze, iemand bij wie je haast niets verkeerd kon doen. Chris is dan weer de praktische van de twee, zij bestierde de zakelijke kant. Voor raad en advies kon je altijd bij haar terecht, Liselot en zij delen ook een voorliefde voor koken.
Legendarisch zijn de plagerijen van Johan, die met zijn droge humor mensen schattig tegen elkaar kon opzetten en zijn Chris gemakkelijk op haar paard kreeg. Het mag dan ook geen verrassing zijn dat Johan ooit aangaf het liefst met vrouwen samen te werken al zou dat ook kunnen omdat ie volgens Liselot er plezier in schepte iemand alvast de helft van een geheim te vertellen en dan letterlijk te zeggen: come and see next week. En dan brandde iedereen van nieuwsgierigheid!
SPEECH HANNELORE VERMASSEN
Chris en Johan, al zeventig jaar is Bakkerij Hendrickx in de Antwerpsestraat een begrip. In 1954 begon Johan’s vader Julien met de zaak. In 1983 namen jullie de zaak over met het gekende resultaat. Jullie drukten al meteen jullie eigen stempel: jullie boden bijvoorbeeld meer patisserie aan. In 2023 wilden jullie er mee stoppen, maar gezondheidsproblemen zetten jullie aan er sneller de blok op te zetten. Jullie hebben jullie pensioen verdiend, maar dat maakt het afscheid vandaag er niet makkelijker op. Ik hoop dat je pensioen je mooie, nieuwe uitdagingen brengt. Geniet ervan. Ad multos annos. Het ga je goed.