Christel en Kevin “Ajje keer zin et vo na Blankenberge te kom’n moe’ je t mo loaten weten”.

Christel en Kevin

17 maart 2022

Domein ‘t Eikennest (Diksmuide)

Fotograaf: Jo van Promofoto

Ceremonie door Mint & Memoreis (Nele)

Uittreksel uit de ceremonie

Het zorgende zat Christel al van jongs af aan in het bloed. Ooit dacht ze dierenarts of dieren verzorgende te worden, vandaag is het een begenadigd hoofdverpleegkundige op de revalidatie dienst in az zeno Blankenberge. Ze groeide op in Zemst en Humbeek, alwaar ze beschikte over een halve dierentuin: vissen, kippen, twee konijnen en een aantal schapen, waarmee ze dolgraag knuffelde. Van Shana hoor ik dat Christel iemand was waarop je altijd al kon rekenen. De twee fietsten na school altijd samen naar huis en hoewel het voor Christel een omweg was, zette ze Shana altijd mee thuis af.  Nog volgens Shana was Christel hoorbaar van ver, want ze had toen al een sprankelende, welluidende lach.

Kevin werd geboren als zoon van Rudy en Regine en heeft 2 zussen en 1 broer. Van zijn schoolperiode zegt ie zelf dat het niet altijd van een leien dakje liep en ook zijn jeugd noemt ie eerder rommelig. Maar vrienden Mathias Bouckaert en Yannick De Pauw sleepten hem er letterlijk door; bij hen kan ie tot op de dag van vandaag letterlijk het kleine kind uithangen, zegt ie. Hij is buschauffeur en dol op zijn werk, want hij mag elke dag door het mooie Brugge rijden.

Ondertussen heeft het koppel twee dochters, Melody en Aurelie. Christel wilde altijd al een groot gezin – wel vijf kinderen stonden op het verlanglijstje. Kevin ontbrak het echter toen aan een kinderwens, dus het duurde even voor ie de sprong wilde wagen. Melody en Aurelie zijn ondertussen drie en zes en de hartendieven van de familie. Twee totaal verschillende karaktertjes, vertellen Christel en Kevin; vooral met Aurelie zijn we nog niet aan de nieuw patatten toe.

Ze willen de kinderen graag een goede opvoeding meegeven, waarbij ze het leven zelf mogen ontdekken en kind mogen zijn wanneer ze dit willen. Toch, zegt Christel hierover, geven we graag waarden en normen mee. Soms zitten Kevin en ik niet helemaal op de zelfde lijn, wat dat betreft, zodat we dan wel eens aan het kibbelen slaan. Over het algemeen ben ik iemand die graag conflicten vermijdt; het is niet altijd gemakkelijk om de juiste woorden te vinden als er zulke situaties ontstaan, merk ik. We zijn beiden familiemensen met het hart op de juiste plaats, maar we blijven ook twee aparte individuen met een eigen kijk op het leven en de opvoeding. We staan dus geregeld op onze eigen strepen.

Maar net dat maakt ons een sterk koppel, zegt Christel nog. Vaak komen we er dan samen achter dat het de vermoeidheid is dat maakt dat we elkaar wel ’s uit het oog verliezen; het is niet altijd eenvoudig om een jong gezin  als het onze te runnen. Bovendien werken we beiden ook nog ’s vier vijfde en zitten we nog steeds volop in de verbouwingen van ons huis in Brugge Sint Pieters.

Die verbouwingen, die al een tijd in beslag nemen, zijn overigens een hele goede relatietest geweest voor Kevin en Christel. Ze hebben maanden op een campingvuurtje moeten koken, hadden lange tijd enkel water via een tuinslang en zelfs toen ze zwanger waren van Aurelie, legden ze eigenhandig elke tegel op het gelijkvloers; toch kijken Kevin en Christel met dankbaarheid terug op de momenten dat ze samen aten aan de tuintafel midden in het stof. Soms brak de ene en moest de andere troosten, soms viel het resultaat van de werken tegen en moesten ze helemaal opnieuw beginnen, toch slaagden ze erin om elkaar te motiveren en er elke dag weer voor te gaan.

Christel en Kevin leerden elkaar kennen op de 50e verjaardag van tante Janka, die ook een hele goede vriendin is van Marie Noel of Noele, de mama van Christel.  Die 50e verjaardag werd opgeluisterd met een verkleedfeest in Halloween thema. Het was zulk een fijne avond dat Kevin, verkleed als soldaat met oorlogswonden, zei tegen Christel, verkleed als blauw lief elfje ”ajje keer zin et vo na Blankenberge te komn moet je t maar laten weten”.

Hun eerste echte afspraak vond plaats op het ijssculpturenfestival in Brugge, alwaar Christel écht aan de voeten van Kevin kwam te liggen – althans ze schoof uit op een ijsblok, recht op haar poep, zegt Kevin. Ik hielp haar recht en we kregen samen de slappe lach. Het ijs was gebroken, niet letterlijk, nog volgens Kevin en sindsdien groeiden we naar elkaar toe.

Sara & Benjamin "Van op deze toren kan je onze toekomst zien".
Fien & Tim "Momenteel hebben ze één kip, waarvan ze verbaasd zijn dat die nog leeft"