Het intieme huwelijk van Koen en Natalie

Koen en Natalie

Datum: 19 september 2020

Locatie: Het Poortgebouw, Lanaken

Fotograaf: Cédric van I C Photography

Trouwceremonie: Mint & Memories (Nele)

Uittreksel uit de trouwceremonie

(Zus en ouders bruidegom) herinneren zich Koen als een stil en rustig kind, dat heel goed computers en speelgoed uit elkaar kon draaien, maar ze zelden weer in elkaar kreeg gezet. Al vanaf een jaar of 8 zat ie graag achter de vishengel. Aan huiswerk maken en opruimen had ie dan weer een broertje dood. Zijn zus moest haar snoepgoed achter slot en grendel houden, want was het zijne op, sloop Koen haar kamer binnen om het hare te stelen.

Koen is volgens (naam), zijn vriend en vandaag eerste getuige, een handige Harry, iemand die altijd klaar staat voor anderen. Hun vriendschapsbanden werden vroeger gesmeed bij het delen van biertjes en het scanderen van de volgende slogan:  “ejen, tweje, draa. Alle penspony’s op een raa.”

(Namen), die alle vier zowat de rol van plaatsvervangende ouders op zich namen voor Natalie, weten nog dat Natalie bij de geboorte een fijn meisje was: slechts 2 kilo zwaar en 47 cm groot. Bompa had graag een jongen gehad, want dat zou vast een getalenteerd voetballer worden, maar een kleindochter was natuurlijk net zo gewenst.

Dinsdag en donderdag mochten bomma en bompa voor haar zorgen en dan was het feest, want volgens Natalie kon niemand beter koken dan haar bomma. Bomma was zo ontroerd, Natalie door dat liedje van Stan van Samang, dat je speciaal voor haar liet maken en zingen door Samang himself door de telefoon. Op school deed Natalie het goed, vertelt tante G., “al had ons Natalie wel ’s een lange tong”. C. vult aan dat Natalie in de les, nogal graag praatjes sloeg met haar buurvrouw  of briefjes schreef om tijdens de speeltijd af te geven aan de liefjes van dat moment.

E., zus van Natalie vertelt over die ene keer toen Natalie tijdens een echte zussenruzie prompt de pink van E. brak tussen de deur, waardoor deze blijkbaar tot op de dag van vandaag scheef staat. Bovendien was er niemand zo goed in het maken van samenvattingen van leerstof als Natalie. En S. vertelde me dat de traditionele naam die Natalie kreeg op buitenlandse stage in Botswana Boitumelo is, wat blijdschap betekent.

Koen vroeg Natalie ten huwelijk op vakantie in Duitsland. Het personeel schoof een briefje onder de deur van hun kamer, waarin stond dat Natalie en Koen om 14 uur in de kapel van het hotel werden verwacht. Voor alle zekerheid trok Koen een kostuumbroek aan, “want je wist nooit wat er stond te gebeuren”. In de kapel stond er een enorme bos rozen en een fles cava op het altaar en net toen Natalie even niet keek, ging Koen voluit op de knie met een knoert van een verlovingsring en de rest is geschiedenis. Later bleek dat ie zich goed had voorbereid: tante G. en nonkel G., die mee op reis waren, zaten mee in het complot en hij had op voorhand om Natalies hand gevraagd bij T. en F.

Om Koen nu even te plagen: Koen, wie is Moniek?

Natalie en Koen weten wat ze aan elkaar hebben. Hij is er voor haar, zij is er voor hem. En toch blijven ze zichzelf. Koen is de eeuwige optimist, terwijl Natalie wel ’s het hoofd laat hangen. Ze is namelijk een heuse stresskip, daar waar Koen weinig last heeft van donkere wolken boven zijn hoofd. Koen is dan weer een dromer. “Ik leef graag ergens naartoe en dan zal ik alles aan doen om daar dan te geraken. Soms zijn die dromen niet realistisch en dan wijst zij mij op bijvoorbeeld budgettaire beperkingen”. Als hij te veel gaat zweven, zet zij ‘m dus met de beide voeten weer op de grond.